اگر در یک جهان ایده آل زندگی می کردیم تاثیر ناپذیرتر بودیم . چه مورد توجه قرار می‌گرفتیم چه اعتنایی به ما نمی‌شد، چه تحسین میشدیم چه تمسخرمان می کردند دچار تزلزل نمیشدیم.اگر کسی به دروغ از ما تعریف می‌کرد بی جهت فریب نمی‌خوردیم و اگر ارزیابی منصفانه ای از خود داشتیم و از ارزش های خود مطمئن بودیم حرف دیگران مبنی بر نامناسب بودن‌مان آزارمان نمی‌داد.
ما از ارزش های خود آگاه بودیم . در عوض طیفی از دیدگاه های مختلف درباره شخصیت‌مان را در دل نگه می‌داشتیم.همه ما نشانه هایی از هوشمندی و حماقت،شوخ طبعی و کسالت ، اهمیت و افراط برخورداریم.و در چنین شرایط پر تردیدی معمولا نظر جامعه تعیین کننده خواهد بود . بی توجهی خود ارزیابی منفی نهفته ی مارا آشکار می‌کند در حالی که یک لبخند یا یک تعریف خلافش را باعث می‌شود.ظاهرا برای تحمل کردن خود نیازمند محبت دیگران هستیم.